5 przebojów, które okazują się coverami cz.III

Często się zdarza, że piosenka przy pierwszym podejściu nie staje się hitem, albo staje się przebojem o ograniczonym polu rażenia. Dzieje się tak wskutek różnych przeciwności losu (nienajlepszy moment wydania płyty, inne gusta i trendy muzyczne będące na topie, inna aranżacja, słabo rozpoznawalny wykonawca). W dwóch pierwszych częściach zestawienia (Pierwsza część i Druga część) wymieniałem piosenki, które dopiero w wykonaniu nieoryginalnego wykonawcy zyskiwały zasłużony poklask i sławę. 

Tym razem pojawi się utwór, który wielkim hitem nigdy nie był, ale zasługuje na uwagę także ze względu na dużą rozbieżność stylów pomiędzy oryginałem a coverem. Pojawią się także dwie piosenki najbardziej znane z… drugiego i trzeciego wykonania, a o pierwszym pamiętają głównie pasjonaci i fani. Zatem...

Heart - Alone, org I-Ten

Wielki hit zespołu Heart z 1987 roku napisany kilka lat wcześniej przez duet Billy Steinberg i Tom Kelly (twórcy m.in. takich hitów jak „Like a virgin” czy „Eternal flame”). Zespół założony na początku lat 70. odzyskał sławę w połowie kolejnej dekady a „Alone” był tego przypieczętowaniem.

Grupa założona przez siostry Ann i Nancy Wilson znana była z popularnego „pudel” hard rocka z nieodzownymi „power balladami” w zestawieniu. Właśnie z takiego zapotrzebowania na podniosłą balladę na pograniczu kiczu narodził się pomysł, aby wcześniej już nagrany i wydany utwór (płyta „Taking a cold look” z 1983 roku) wydać ponownie, w bardziej wypasionej aranżacji z nieco zmienionym tekstem. Stało się tak, choć Steinbergowi piosenka w pierwszej wersji niespecjalnie się podobała, gdyż jak twierdził „zarówno tekstowo, jak i melodycznie wydawała mu się bardzo sztywna i nieprzyjemna”. Po wprowadzonych zmianach jego stosunek do niej zmienił się diametralnie a efekt jest znany i słyszalny.

I hear the ticking of the clock, I'm lying here the room's pitch dark I wonder where you are tonight, no answer on your telephone And the night goes by so very slow Oh I hope that it won't end though All alone

Piosenka dotarła w USA do 1 miejsca a w Wielkiej Brytanii do 3 (pierwszy sukces Heart na Wyspach).

Co ciekawe, płyta I-Ten z pierwszą wersją przeboju „Alone” odniosła pewien sukces w Europie (jej producentem był m.in. Steve Lukather) a „Alone” było jedną z lepszych zamieszczonych tam piosenek.

Także Celine Dion zdecydowała się na własne wykonanie tego utworu, ale pozostaje dość wierna wersji Heart, oczywiście bez tego „powerowego” kopa a la lata 80, ale z własnym zawodzeniem. Co brzmi typowo z lat 80, pozostawmy latom 80.

Która wersja wypada lepiej w porównaniu?

Guns N’ Roses – Since I don’t have you, org. The Skyliners

Po przebojowym, dwupłytowym „Use your Illusion” i odejściu Izzy’ego Stradlina Guns N' Roses nagrali dla odprężenia, po długiej i męczącej trasie, album wypełniony coverami (w tym ukryta przeróbka utworu Charlesa Mansona). „Since I don’t have you” otwiera płytę a grupa nakręciła do niego teledysk w swoim stylu (ech te wczesne lata 90).

Będąc pacholęciem jeszcze, odciętym od informacji (Internetu jeszcze nie było a w TV i radiu trzeba było trafić na konkretną informację) myślałem naiwnie, że jest to piosenka Gunnersów. Dopiero po studiach dowiedziałem się, że wcześniej wykonywał ją Don McLean (ten o słynnego „American Pie”, na który połasiła się w końcu Madonna). W przekonaniu, że jest to jego piosenka trwałem przez kolejne lata (choć nie pasowała mi tekstowo do jego dokonań). 

Tymczasem przebój wykonywany był także przez duet Simon and Garfunkel czy The Vogues.

Oryginalne wykonanie należy jednak do The Skyliners, grupy wokalnej działającej na przełomie lat 50 i 60 i od 1974 roku do dziś. Wydawałoby się, że jest to typowa przytulanka prywatkowa z stylu doo-wop (ten zaśpiew z oryginału przywodzi też na myśl Karela Gotta). Tymczasem autor piosenki Joe Rock miał w zwyczaju pisać swoje teksty… w czasie postoju na światłach. W tym przypadku postój musiał być chyba nieco dłuższy, bo Joe napisał o dziewczynie, na którą bardzo mocno się pogniewał, bo go porzuciła. Banalne? Może, ale jaki hit wyszedł!

I don't have plans and schemes And I don't have hopes and dreams I, I, I don't have anything Since I don't have you 
And I don't have fond desires And I don't have happy hours I don't have anything Since I don't have you

Nirvana – Love Buzz – org. Shocking Blue

Kto by pomyślał, że słynna grunge’owa Nirvana ma coś wspólnego z holenderską grupą z lat 70. najbardziej znaną z przeboju „Venus” (znanej też w jeszcze bardziej przebojowej wersji Bananaramy). A jednak, piosenka nagrana i wydana przez Shocking Blue w 1969 roku trafiła na debiutancki album Nirvany „Bleach” z 1988 roku. Love Buzz to kawałek psychodeliczny a zatem dość nietypowy dla pop-rockowej formacji, który jednak mógł przypaść młodzieńcom z Seattle.

(wersja fanowska z Louise Brooks, gwiazdą kina niemego i bohaterką piosenki OMD „Pandora’s Box” (ale to zupełnie inna historia).

Przyznam, że Shocking Blue przez długi czas znałem tylko z „Venus” i myślałem o nich jak o „One hit wonder”, tymczasem była to grupa prezentująca dobry poziom w swoim gatunku. "Dużą różnicę" robiła także wokalistka, nieżyjąca już Mariska Veres. Nigdy wcześniej bym nie uwierzył, że „Love Buzz” to ich robota.

Hipnotyczna i brudna wersja Nirvany stała się ich pierwszym singlem i w początkach kariery była bardzo często wykonywana. Fani ponoć przyjmowali ten utwór z entuzjazmem a po lekturze wpisów na YT można pomyśleć, że właśnie niedawno zdali sobie sprawę, że jest to cover.

Would you believe me when I tell you You`re the queen of my heart Please don`t deceive me when I hurt you Just ain`t the way it seems
Can you feel my love buzz?

A tak właśnie „miłośnie brzęczała” Nirvana

Pet Shop Boys - Always on my mind – org. Brenda Lee

Jako dziecię lat 80 pierwotnie znałem i lubiłem wersję Pet Shop Boys, choć bardzo szybko się dowiedziałem, że był to przebój Elvisa Presleya. Po latach okazało się jednak, że rok wcześniej, w 1971 roku piosenkę nagrała Brenda Lee (co tak pięknie przepraszała w "I'm sorry")

Jednak to wykonanie Elvisa dotarło do 9 miejsca w Wielkiej Brytanii (a Pet Shop Boys do 1 pozycji). Zatem, można powiedzieć, że wersje coverowe przerosły oryginał (wykonywał ją także Willie Nelson).

Jak słychać w wersji Elvisa (jakże charakterystyczny głos) zyskuje na dynamice a i chórek jest wyraźniejszy, przez co piosenka wytraca pobrzmiewające z tyłu głowy country a zyskuje potencjał popowy.

Utwór ma charakter konfesyjny, gdyż wykonawca (wykonawczyni) wyznaje, że może nie robił (robiła) wszystkiego najlepiej, nie pokazywał(a) jak bardzo doceniał(a), ale przecież kocha. Tymczasem w synth-popowej, bardziej skocznej, aranżacji Pet Shop Boys piosenka przestała być balladą i stała się przebojem na miarę naszych, to jest, tamtych czasów.

Maybe I didn't hold you All those lonely, lonely times And I guess I never told youI'm so happy that you're mine If I make you feel second best I'm so sorry I was blind

W 2014 roku BBC urządziło plebiscyt na najlepszy cover wszech czasów, w którym wersja Pet Shop Boys zajęła 1 miejsce, na drugim znalazł się Johnny Cash ze swoją interpretacją „Hurt” Nine Inch Nails.

Autor piosenki – Wayne Carson napisał ją w ciągu 10 minut na swoim kuchennym stole. Prosty tekst, a jaki potencjał!

Marylin Manson - Tainted love – org. Gloria Jones

Mansonowi najlepiej wychodzą rovery. W jego interpretacjach dobre kawałki (choć jakże odmienne) nic nie tracą ze swojego potencjału a nawet zyskują. Tak też dzieje się ze „skażoną miłością”. Swoją wersję nagrał w 2001 roku na potrzeby filmu „Not another teen movie”

Oczywiście, Manson nie był pierwszym i zapewne ostatnim. Innym bardzo znanym coverem (może nawet bardziej) tej piosenki jest wykonanie Marca Almonda i Soft Cell, które w zasadzie spopularyzowało ten utwór. Siła rażenia innych piosenek Almonda i spółki nie była już tak wielka w USA, gdzie uchodzą za „zespół jednego przeboju”, ale na Wyspach są rozpoznawani także z innych nagrań.

Almond miał w ogóle szczęście do coverów (wspólne wykonanie z Gene’m Pitney’em jego wielkiego przeboju „Something’s gotten hold of my heart”).

Oryginalnym wykonawcą „Tainted love” jest jednak Gloria Jones, która po raz pierwszy wykonała piosenkę w 1964 roku. Co ciekawe, później śpiewała w chórkach T.Rex i grała tam na klawiszach, aż w końcu została żoną Marca Bolana. Ona prowadziła samochód, gdy wskutek wypadku zginął charyzmatyczny pieśniarz Glam rocka.

Sometimes I feel I've got to run away I've got to get away From the pain you drive in to the heart of me The love we share seems to go nowhere And I've lost my lightFor I toss and turn, I cannot sleep at night

Jones przyznała, że wersja Soft Cell jest znacznie lepsza od jej wykonania a ponadto, że „uwielbia te emocje w jego głosie”. Także Rihianna pozwoliła sobie wysamplować linię melodyczną do swojego przeboju „SOS Rescue me”. 

Utwór w wykonaniu Marca Almonda był najlepiej się sprzedającym singlem 1981 roku w Wielkiej Brytanii (ponownie po 10 latach dotarł do 5 miejsca bestsellerów).