konwersja

nasze dalekie dzieci narysowane węglem na niebie?

Robert Lowell – Syrenie dzieci

kobiety o głowach jak zaostrzone ołówki, cieniują rysy

w depresji nieba. śmierć ciaśniejszą sukienką odkreśla

ciała, prześwituje łańcuszkiem wędrującym do ust i dalej

szkwał w trzewiach a głosy z bezdroży dopadają pięt

kobiety o biodrach jak czasze spadochronów

otwierają się przed ziemią, znaczą miejsca zrzutu:

krzyżykiem, kółkiem, szpadlem. las – nożownik rzuca

cieniem. raz za razem. wybrzuszane, oddają synów. synonimy