10 gru 2014

konfesja z minutę ver 2



jestem patryczkiem, patyczkiem zwiniętym

w kawałek kory brzozowej, na fali czasu i małej popularności.

zbutwieje, rozpłynę się tworząc falkę dla wanienki i kaczuszki


spodnie na mnie są za duże, horyzonty za ciasne, poglądy za szerokie, 

progi za wysokie, aby odlecieć. górnolotnie rzekła: poezja jest w tobie, 

wszystkie drogi prowadzą do góry. spadłem z dachu, obniżyłem loty,


sięgnąłem idealnie bruku. poezja wyszła bokiem, mam ją na oku,

może podtrzyma szlachetnie sztachetą, gdy znów upadnę. nie stać mnie

na rozpad połowiczny, rozlatuje się systemem dziesiętnym, setkami 


wódki. mogłem napisać wiersz pokoleniowy. pokolenie przeszło, 

pisali o sobie. jestem poetą niezaangażowanym, szukam angażu. 

chciałbym rzucić cień, zasłużyć na lepszy, odbić od ściany

żołądka, wyjść głośno na ludzi.


spływam w dół ulicy, wiedzie mi się, w kratkę. 

zdmuchnij statek.

Photo credit: h.koppdelaney / Foter / CC BY-ND


1 gru 2014

autoportret z listem


wiersz otrzymał I Wyróżnienie na II Otwartym Turnieju Jednego Wiersza im. Barbary 

Dziekańskiej w Chorzowie


ver.2 


jaka jest nasza racja bytu, gdy stan racji jest remisowy

posilamy się wyobrażeniami, silimy na oryginalność

racje żywnościowe maleją. łapanki za słowa w zamkniętej ulicy

jedynym wyjściem kanalizowanie emocji. jesteśmy krajem


ze skrzywionym krajobrazem, bez racji stanu. każdy żyje 

we własnym półświatku. udajemy się na wycieczki osobiste, 

dezintegracyjne wyjazdy monologów. z gracją udane pożycie


parcie na miłość przeszło na szkło, nie wypominam ci alkoholu

ale uparcie i skrycie mam syndrom wyparcia, usuwam ze świadomości,

kocham cię nad życie. szukam wsparcia w grupach uzależnień.


pamiętasz, tak Tyler poznał Marlę w Podziemnym Kręgu, nam wyszło

W kamienny kręgu z Lucelią Santos. zataczamy się tylko po okręgu

zamiast zatańczyć Foxtrota, ty ruda lisico. wiesz, że chciałbym cię 


mieć pod ręką, jak broń z której wymierzę, linię demarkacyjną, 

byśmy mogli markować pożycie dla otoczenia. kiedyś się z tego wyrwiemy,

zostaniemy zbiegami: okoliczności, dróg, przypadków, po wołacza na odludziu. 

Jak było na początku, nie jest teraz, ale na zawsze - Twój. 


PS. wejdź jeszcze raz do głowy, wejdź do gry. chcę wchodzić w grę, 

ale nie igraj ze mną. a nie wymienię cię, w pamiętniku, za żadne skarby.

Photo credit: Photo Extremist / Foter / CC BY-ND

24 lis 2014

siódmy dzień



legenda o czaszkach, kamieniach milowych na zamek z piasku. 

dotknięci ręką, cholerą lub pierścieniem. życie staje się

zagładą, rondem kapelusza inkwizytora, leśnym 

wąwozem. tędy strzygi wychodzą na swoje


przypowieść o ciężarówkach z żelazem, martwej naturze

z malwą między sztabami. piękno staje się skargą, echem 

inicjacji, pogorzeliskiem. zapachem dna jeziora pod progiem

potem światło załamuje się, rozkłada po kątach. strach 


wypada z gniazda, przepycha się gardłem, jak drapieżny kormoran.

smakuje jak białko a może jest jęczmieniem na oku, białą pestką dyni? 

kierowcy zrzucają ładunek. tubylcy strzepują piasek z kolan, podnoszą  kamienie. 

tutaj odpoczywa diabeł. właśnie wyciągnął kopyta

Photo credit: Untitled blue / Foter / CC BY

17 lis 2014

Stereotypy o Polsce czyli jak działa rosyjska propaganda


Wydarzenia na Ukrainie sprawiają, ze część naszych polityków (a zapewne i obywateli) obawia się, czy Rosja nie zapuka również do naszych granic i wejdzie nieproszona twierdząc dookoła, że to wcale nie ona, bo przecież „takie mundury można kupić w każdym sklepie”, że zacytuje smutnego klasyka.

Warto zatem (ot, na wszelki wypadek) przyjrzeć się jakie stereotypy Polski i Polaków funkcjonują (albo są usilnie lansowane przez tamtejsze reżimowe media). O wielkiej sile rażenia propagandy dowiedziałem się dobitnie oglądając pewien dokument dotyczący wkroczenia Armii Czerwonej do Polski w 1939 roku. Wypowiadał się pewien były pancerniak, który nijak nie mógł zrozumieć, że on i jego koledzy wjechali wtedy do suwerennego kraju z którym mieli dodatkowo podpisany pakt o nieagresji.  Nie było czegoś takiego jak wjazd na wschodnie ziemie (kresy) II Rzeczpospolitej. Z pełnym przekonaniem powiedział, że jest mu bardzo przykro i było to chyba niepotrzebne, że wtargnął wtedy do polskiego nadgranicznego miasta – Przemyśla… Po prostu – młody człowiek, jakim wtedy był, nie zdawał sobie chyba sprawy, że tereny na wschód od Buga nie były radzieckie, bo nawet, gdy były polskie, to też były radzieckie a Linia Curzona istniała realnie a nie wirtualnie. 

Źródło:onianas.pl

3 lis 2014

Ladonia



wytycz cyrklem miejsce. wtedy z wnętrza pierwszej ryby wyciągną

głowy protagoniści, wykluje się siedlisko. dziewczynki w oceanie

o warkoczach białych i bezwzględnych jak wiły, oplączą szczyty wież. 


przekaźniki nadadzą sygnał alfabetem runicznym. spruje się kokon. 

mieszkańcy boso przejdą po ziarnach, ostrząc słowa na totemach.


przyjdą świtem, licho otworzy jedyne oko. kciuki mórz, sekwens gór będą portalem

lub szczęką tytana. opary zedrą wilgotną jeszcze skórę. w dolinie zaskrzypi 

uśpiona gazem kolonia, śluza wypuści zebrany dźwięk. zagryziesz język. 

bóg w kształcie człowieka przytuli się do serca, zgodnie z apokryfem.

drewniana wieża Ladonia
Photo credit: sekundo / Foter / CC BY-NC-ND




22 paź 2014

konfesja w minutę



jestem patryczkiem, patyczkiem zwiniętym

w kawałku kory brzozowej, na fali czasu i małej popularności.

zbutwieje, rozpłynę się tworząc falkę dla wanienki i kaczuszki


spodnie na mnie są za duże, horyzonty za ciasne, kobiety za niskie, 

poglądy za szerokie, progi za wysokie. wszystkie drogi prowadzą na dach

stamtąd tylko niebo do posprzątania, zdjęcie anten nadawczo - odbiorczych


górnolotnie rzekła: poezja jest w tobie. poszedłem na piwo, spadłem z dachu, 

obniżyłem loty. może podtrzyma mnie szlachetnie sztachetą, gdy padnę. nie stać

mnie na rozpad połowiczny rozlatuje się w systemie dziesiętnym, ułamkami


chciałem napisać wiersz pokoleniowy, pokolenie przeszło bez wiersza, 

pisali tylko o sobie. teraz jestem poetą niezaangażowanym, szukam angażu 

chciałbym rzucić cień, odzyskać niewinność. zmierzam do ujścia. 


korek na łańcuszku. zdmuchnij statek.