chowany

dziewczyny pochłaniają arbuzy, kruche

półksiężyce. miąższ obłapia wargi, skóry

rzucają za siebie, jak omen. może jedna

zawaha się, dłużej niż życie

owada, szukającego przetrwania

chłopcy pod nosem. tłuką kamieniami

w ścieżkę. ich serca biją ponad ciałami,

w ciałach nieoświetlone przylądki. puszczają

próbne balony nad prakontynentem

potem przywierają obustronnie do pozycji,

które jeszcze do nich nie należą

wypluwają pestki i płuca

palą ogniska buntu

spalone gary