Room – czyli pokój z widokiem na kosmos

Akademia Oscarowa ma w zwyczaju co roku dorzucić do grona nominowanych poważnych i wysokobudżetowych filmów, jakiś film nawet poważniejszy, ale bez wielkiego budżetu i nazwisk w obsadzie. Dwa lata temu była to "Nebraska" -  i był to najlepszy film w zestawieniu, bez szans jednak na nagrodę. Tegorocznym szczęśliwcem okazał się „Room”, który zdaje się mieć trochę większe szanse na nagrody. Szczególnie Brie Larson jest u bukmacherów faworytką do Oscara za rolę pierwszoplanową.

„Pokój” podejmuje tematykę, która aż prosiła się o dobry i ciekawy film. Po głośnym skandalu z Josephem Fritzlem czy historią Nataschy Kampusch, temat kobiet więzionych latami przez seksualnych porywaczy wydawał się być idealny do realizacji. Dzieła tego podjął się irlandzki reżyser Lenny Abrahamson,  twórca już nagradzany i doceniany.

„Pokój” opowiada zatem historię Ma (Brie Larson) i Jacka (Jacob Tremblay) – kobiety i pięcioletniego chłopca, którzy mieszkają w baraku. Z początku widz nie wie, skąd się tam wzięli i co ich tam trzyma. Dopiero gdy pojawia się „Duży Nick”, który wygląda na zupełnie zwykłego mieszkańca przedmieść, można się już domyśleć.

Jack, który na czas wieczornych „odwiedzin” swojego ojca śpi w małej szafie urodził się w szopie i spędził w niej całe dotychczasowe życie. Porwana kilka lat wcześniej matka wykreowała dla niego zastępczy świat – szopę z telewizorem a małe okienko w dachu jest podglądem na kosmos.

Film podzielony jest na dwie wyraźne części – pierwsza to codzienne, zwyczajowe życie w niewoli, rytuały, konflikty i problemy. Druga część do próby przywrócenia się wolności. Dla Ma to powrót do prawdziwego świata a dla Jacka to pierwsza inicjacja. Ich ciasna ale i mocna więź musi ulec pewnemu przewartościowaniu. Mały musi się częściowo uwolnić od matki a matka musi się uwolnić od przeszłości. Ma wyrzuca swojej matce, że kiedyś kazała pomóc nieznajomemu z chorym psem a  ojciec nie jest w stanie spojrzeć na wnuka – owoc współżycia z porywaczem.

Pierwsza część filmu jest lepsza – klaustrofobia miejsca pozwala lepiej poznać dwójkę bohaterów, potem całość przechodzi trochę w dramat społeczno – rodzinny.

Pierwszoplanowym bohaterem jest jednak Jack, choć reżyser nie zdecydował się, aby wniknąć w jego duszę i podjąć próbę pokazania świata jego oczami. To co otrzymuje widz wydaje się być w pełni zadowalające. Dziecięce pożegnanie z wyposażeniem szopy wygląda jak pożegnanie starego misia, ale jest zarazem obustronnym katharsis – dla matki i syna. Mały przez długi czas wierzy (niczym Samson), że jego siła pochodzi od długich włosów, jakie wyniósł jeszcze z pokoju. Moment ich obcięcia podyktowany jest szczególną sytuacją i jest wyrazem dojrzałości chłopca. Można odnieść wrażenie, że przymusowa separacja od świata spowodowała, że jest on bardziej wrażliwy na rzeczywistość i emocje innych osób.

O tym, że film jest naprawdę godny obejrzenie nie decyduje tylko temat, ani scenariusz, ale również przekonująca gra aktorska. Oglądając film nie zastanawiałem się zbytnio „jak to jest zagrane”, bo aktorzy czuli się w swoich rolach swobodnie i przekonująco. Szkoda, że bardzo naturalny Jacob Tremblay nie otrzymał nominacji, bo przecież dziewczynka z „Bestii z południowych krain”  na takową zasłużyła. Wybrano takiego sympatycznego słodziaka (który jednak potrafi się zdenerwować), że trudno przejść wobec jego roli obojętnie.

Abrahamson bardzo sprawnie i z czuciem wyważył wszystkie podejmowane w filmie aspekty. Widz zostaje zaangażowany w tę opowieść do początku do końca.

Tytuł oryginalny:  Room

Reżyseria: Lenny Abrahamson

Scenariusz: Emma Donoghue

Gatunek: Dramat

Rok: 2015

Obsada: Brie Larson, Jacob Tremblay, Sean Bridgers, Joan Allen