Krótko pisząc: Coś za mną chodzi

Horror edukacyjny

C

zy horror może mieć walor edukacyjny? Film Davida Roberta Mitchella zdaje się pouczać młodzież w kwestii spraw damsko – męskich. Hasło z plakatu jest przesadne, ale to całkiem niezły film.

Obraz przekonuje długimi ujęciami przy których widz oczekuje nadejścia nagłej grozy, a ta nadchodzi… albo nie nadchodzi. Niepewność podkręca syntetyczna, niepokojąca muzyka. Nie ma tutaj za wiele oczywistego straszenia a raczej kreowanie nastroju właściwego dla gatunku filmowego. 

Fabuła opowiada o dziewczynie, której przygodnie poznany chłopak w akcie seksualnym przekazuje pewną klątwę. Chodzić za nią będzie postać – czasem młoda kobieta a czasem mężczyzna, w zasadzie nigdy nie wiadomo kto. „Potwór” jest jednak dość powolny, ale należy wystrzegać się zamkniętych pomieszczeń z jednym wyjściem. Postać widziana jest tylko przez Jay, ale tę niepokojącą przypadłość może przekazać komuś innemu w akcie cielesnej rozkoszy. Seksualna klątwa?

Było fajnie, ale teraz mam problem

W filmie niemalże nie ma dorosłych a „potworem” może być każda osoba wyłaniająca się gdzieś z głębi ekranu. Każde nadejście to zagrożenie. Reżyser bawi się w tym przypadku z oczekiwaniami widza. Klątwa czasem przybiera postać seksualnie prezentowanych rodziców (matka Gregga i ojciec Jay). Czyżby jakieś nawiązania do Freuda? To naprawdę interesujące. A może obraz jest przestrogą przed zbyt frywolnym życiem erotycznym młodzieży? Zagadka, co autor miał na myśli i dlaczego straszy (a nie przyciąga) seksem. Czy to tylko zwykła zagranie na opak? Miłość jako panaceum na definitywne zdjęcie klątwy? 

Ostatnia scena filmu nie jest w tym przypadku jednoznaczna.