pierwszy dzień

urodziłem się w wieży, późnym popołudniem jako martwa natura

z krzykiem. na moście zwodniczym. woda stojąca w korytarzach sięgała

klamek, akuszerka sięgała po spirytus. świat przedstawił się: jeżeli życie

jest jak ten pokój, to sens życia jest tam gdzie są drzwi. wyjście bardzo

awaryjne. stan zawiasów grozi kolejnymi latami. szczególnie zima,

poprawia, poleruje kawałek zwierciadła w oku. gerda została w zamku

cholerne szkiełko i oko. dorosłem, sięgam do okna. na skraj lasu

biegną ludzie. bóg gasi ich kolejno w karafce wina. upojeni, łamią się

w spowiedzi, z uciętych drzemek wypadają drzazgi wyważanych drzwi

wieczorem sprawdzanie obecności. dotykam, sprawdzam czy stawiam

opór. wreszcie wyglądasz jak człowiek – życzliwy głos poprawia mankiety,

lustruje załamania materiału. przypominam sobie wszystkie przypadki.

dopełniam się stojącą wodą. może nieprzygotowany, surowy albo dziś

nieobecny. jak dobiegnę na skraj, będę usprawiedliwiony?

Photo credit: anguila40 / Foter / CC BY-NC-ND