O nurcie fekalizmu jako odpowiedzi na opresyjność systemu

"Gdy wszyscy pisali: „Z ust do ust leci / Imię, co jak słońce nam świeci / Imię, co słońcem się zaczyna / Imię Towarzysza Stalina” lub „W krainie socjalizmu nikt się nie martwi / oto jest linia naszej partii”, Egon Bondy pisał tak: „Z delikatną ostrożnością pierdzę, żebym się nie zesrał”. Potem krytycy określili to jako sposób manifestacyjnego oderwania się od kultury oficjalnej, naznaczonej konformizmem.”

Fekalizm eliminuje przemiany rewolucyjne i rozwój oraz własność środków produkcji, skupia się zaś na rozwoju stosunków międzyludzkich, które można zilustrować fekalistycznym obrotem srania. I tak epokę monarchii charakteryzowano jako stan, gdy jeden srał na wszystkich, jednak rewolucja przyniosła zmianę: teraz wszyscy srali na jednego. Aż doszło do stanu współczesnego, kiedy wszyscy srają na wszystko.

Po zwycięstwie socjalizmu na czarnym horyzoncie spotykają się dwie ostatnie żyjące ludzkie istoty. Jedna z nich zwraca się do drugiej z prośbą: „Nie pożyczyłbyś mi gówna, żebym mógł się wysrać”."

Komunizmu nigdy nie zbudowano (ponoć istniał realny socjalizm), a w epoce wciąż nieposkromionego kapitalizmu (czy można go naprawdę oswoić?) tezy nurtu fekalizmu zdają się wciąż być aktualne. „Optymistyczny światopogląd partii rządzącej” o którym wspomina Szczygieł, także dzisiaj, choć inaczej, daje się we znaki. Dzisiaj obywatel ma jednak więcej możliwości stawiania okoniem wobec tego nieskrępowanego optymizmu widzianego szczególnie w okolicach kampanii wyborczych. 

A gdy już nic nie będzie mógł zrobić, ani inaczej zaprotestować, może przypomnieć sobie dwie z trzech podstawowych tez fekalizmu.

"Primo: wszystko jest gówno warte, ergo secundo: na wszystko się mogę wysrać."

Mariusz Szczygieł, Zrób sobie raj, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010, s.19-20