Sobótka (II wersja)

rzeka drgnęła jak ścięgno na szyi kobiety odchylającej głowę

odchodzą wody, ciało rozrasta się małą piaszczystą wyspą

gładko przylegają rachityczne trawy: rodzisz się bez krzyku

nocą, gdy światła latarek odnajdują potopione zwierzęta

łożysko odsłania czarne kamienie, coś odcina pępowinę

i wszystkie dopływy, jeszcze w oczach tętniące źródła

pierwsza z pokolenia, wyżłobisz stopami nowe koryta

udrożnisz żyły, wpłyniesz w ranę i rozcieńczysz jad

zwilżysz usta, i gdy metafora przerośnie życie

gdziekolwiek mnie dotkniesz poczujesz nurt

gdziekolwiek cię dotknę rozpocznę rozpad

aż znów będziesz rzeką, niosąc mnie doliną

zatopimy wszystkie wianki, zgasimy ogniska

i gdy rozbijesz nas o czarne kamienie

śliskie jak obietnice, staniemy się parą

aż przejdziesz w lód