Trzy wiersze Marcina Jurzysty

Marcin Jurzysta -  ur. 1983, Poeta, doktor literaturoznawstwa, krytyk literacki. Debiutował w toruńskim „Undergruncie”. Laureat m.in. Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Haliny Poświatowskiej w Częstochowie, Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Rafala Wojaczka w Mikołowie i Międzynarodowego Konkursu „OFF Magazine” w Londynie. Wydał książkę poetycką "ciuciubabka" (Biblioteka Arterii, Łódź 2011)

***

przez szyby połyskiwały fale. spojrzałem.

kolejne dwadzieścia tysięcy

mil podmiejskiej żeglugi

neony jak pijane żółtawe latarki

zwisające niedbale z rybich łbów

światło połknięte przez morze

morze w jeszcze większym morzu

kobieta mijająca go w deszczu

by zgrabnie ominąć chwilę

podniosła i zatrzymała nad nim

parasol i przez moment się poczuł

jak topielec na samym dnie

z wodą na skórze w oczach i w ustach

nad którym przepływa właśnie

wielka czarna miłosierna meduza

Jesteśmy odpowiedzialni za te całe zgliszcza

z ust wylała się odwilż jak wosk

klucze rodziły zwierzęta i dzieci które od razu

usypiano w rondlach na pełnym gazie

całą resztę trzeba było zdrapywać z siebie

wyśnić lub wykoszmarzyć ciężkostrawną nocą

śniła mi się fasola rozrzucana przez zmarłych

śniła mi się studnia w której gasi się gwiazdy

rozpuściliśmy się w formaldehydach teraz

mrówki rozniosły wilgotne wróżby i gorączkę

ścina się miasto jak białko i tnie na cmentarze

dalekie głosy w słuchawkach spławiane są rzeką

ta fala słucha tylko siebie dlatego na nic tamy

zalewamy się żalem klucz wisi na ścianie

jak cienkie i skurczone ciało

otworzę drzwi jak sen pobiegnę jeszcze raz

przyniosę ci te ostatnie korale

które urodziły się nocą

na autobusowym przystanku

***

dzieci z tornistrami jak jądrowe reaktory

idą parami nad rzekę codziennie te same

pochody miniaturowych pątników którzy

robią użytek z kluczy na długich smyczach

najpierw cedziliśmy przez nie wosk i sielanki

potem otwieraliśmy szafy szuflady trumny

zaglądaliśmy do pokojów w których rodzice

udawali dzikie zwierzęta posągi i zmarłych

idą parami nad rzekę codziennie te same

sny zaszczepione przeciwko innym snom

nieśmiałym wypryskom pełnym sensów

które przyciśnięte palcem do muru gadają

są takie rzeki które kochają wystawiać

lepkie języki jakich mają pod dostatkiem

by oblizywać bulwary mury a także lizaki

trzymane w małych rączkach jak halabardy

pochody miniaturowych pątników którzy

niosą swoje świecowe kredki jak gromnice

i tusz do rzęs skradziony z maminej torebki

by zrobić makijaż rzece gdy przestanie oddychać

Marcin Jurzysta, Abrakadabra, Biblioteka Arterii, 2014