przejście przez sień - grudzień 81 ( IV wersja )

krajobraz powoli przeciera się, ze zdumienia  

badam mroczną sień, zamieszkaną do dzisiaj

czymś nieuchwytnym pulsującym na ścianach

schody prowadzą trzy metry w dół w sterylną zimę 

pierwszy raz sam na podwórku, garściami ogarniam

miękki śnieg i wsuwam do ust jak lody waniliowe

czysty bezbarwny smak, na twardej glebie stężały

pancerz żuka trumienką kryjącą resztki ciała

już niedaleko jest rzeka, gdzie dziadek łowił miętusy

a ponad nim Dorniery leciały kluczem nad Kraków

teraz budowaną obwodnicą za rzeką suną czołgi

obaj jesteśmy zbyt mali, aby bać się naprawdę

one są jak dzikie zwierzęta, nie zbliżą się same

nie pogryzą wyciągniętej ręki, przyjazne tylko w bajkach

nie zważając na nas – przechodzą, do historii

kawałki śniegu w dłoniach, zamieniając się w wodę

zmrożone wargi, bolesne drętwienie palców

pierwsza zmiana stanu skupienia

klucz wypadający z drzwi