Trzy wiersze Beaty Patrycji Klary

Sylwetka Beaty Patrycji Klary

rzecz w tym, że dzwonienie telefonu, którego nie chce się odebrać, też coś znaczy

•  

Biegamy wokół morwy. Elen, Gledys i ja.  W bloku ktoś opuszcza rolety,

bo zachowujemy się jak wariatki. Podskoki dla podglądającej nas staruszki

to zbytnie wibracje, a tego trzeba unikać. To strach, od lat męczący

bardziej niż reumatyzm i niewydolność nerek.

Czasem udajemy dziewczynki. Rozpinamy z Elen bluzki do pasa,

a najodważniejsza z nas Gledys zawija spódnicę. Widać jej różowy tyłek,

bo nigdy nie nosi majtek. Nagrywam to komórką, żeby potem pośmiać się

z chłopakami. Jak mi zabraknie kasy, to może ktoś kupi film. Wystarczy

dycha i od tygodnia można obejrzeć, jak kilku małolatów gwałci dzieciaka.

Elen też chcieli zapiąć od tyłu, ale zaczęłam się drzeć i zwiali. Zawsze

trzymamy się razem i dlatego żadna z nas nie straciła jeszcze cnoty. Nosimy

nasze wianki, choć w żywe oczy gadamy, że miałyśmy już po kilka gnatów.

U tej paniusi z TVN-u dziewczyny często mówią, ze udają orgazmy. Jak nie

masz faceta, to znaczy, że jesteś les. A ja lubię les, ale jeszcze bardziej lubię

rudego z klatki obok. Ma przystojnego ojca.

Ja swojego nie znam. To znaczy wiem, gdzie leży. Nawet go nie pamiętam,

choć matka mi wiele mówiła, jak jeszcze sama żyła. Teraz tylko ciotka, która

urodziła Elen i Gledys, czasem o nim wspomni. Właściwie o nich obu, bo jej

mąż zginął w tym samym wypadku.

Jesteśmy jak Trzy Siostry jakiegoś ruskiego autora, tylko brakuje nam brata.

Za o nic się u nas nie dzieje i nie wiemy, co to jest prawdziwe życie. Biegamy

wkoło morwy, zaliczamy huśtawki, pętamy się. Bo trzeba żyć…Trzeba żyć.

•  

Nie ma przerwy w dostawie śmieci, więc snuję się tutaj każdego dnia. Mieszkam

W jamie od strony lasku, gdzie najmniej wieje. Mam leżankę, piecyk i drzwi z futryną.

Mojego poprzednika, kiedy spał w śmieciach, przejechał spychacz.To dość normalne

w tym miejscu. Uważam.

Zbieram tylko puszki. Od suchego chleba są kobiety z parcianymi workami. Szkło

wyszukuje młodzież, ale blachę mogą zbierać tylko starzy bywalcy. Jest duże

zapotrzebowanie na pudła i szmaty.

Śmieci da się polubić, moja złociutka. Taka choćby srebrna papierośnica czy łańcuszek,

to wielkie znaleziska. Pamiętam, jak ktoś wypatrzył walizkę wypchaną dolcami.

To było ogromne przyżycie i opijaliśmy je na śmieciach razem. W gazetach pisali.

Ludzie mnie nie widzą. Zwłaszcza młodzież i studenci, którzy nie wiedzą jeszcze,

co ich w życiu może spotkać. Jestem przezroczysty, choć nikt nigdy na mnie nie wpada.

Jestem dla nich powietrzem. Wolą patrzeć na napisy w bramie, na kurwy i dupy niż na mnie.

---

MOM

(Mięso Oddzielone Mechanicznie)

Udało się zamknąć sprawę niepodważalnym stwierdzeniem,

że w Gdańsku czasu wojennego, pod auspicjami prof. Spannera,

produkowane było mydło z ludzkich szczątków dla celów użytkowych

[IPN, 2006}

I MIĘSO

Niobe jest ulepiona z mydła. Mydło jest z człowieka. To żadna zuchwałość,

raczej przekonanie, że bliskość ognia przy zastygłym tłuszczu, stwarza jakiś ból.

W czasie zredukowanym do niebytu stwierdzono, że kaolin nadaje masie

z wygotowanych zwłok właściwości ścierne.

Ponoć Spanner pozwalał sobie tylko na jedno cygaro na tydzień. Zapalał je

w niedzielę po południu, kiedy nie pracował nad mydłem. Powoli odżywał

wypełniony egzotycznym aromatem. Nawet zamykał okno, gdy pisklęta biły

się o miejsce w gnieździe. Silniejsze wyrzucało słabsze i zjadało. On tracił apetyt.

II ODDZIELENIE

Tym, co przydaje rumieńców, bywa niespodzianka. Jak wtedy na scenie,

Gdy McLeodowi wypadła spod kaftana ochronna kolczuga. Szpada przebiła

Klatkę i zraniła płuco. Żaden z aktorów nie spostrzegł, że upadek nie był

Markowany. Zagrano do końca. Życie odeszło do drzew, do lasu, którego

nie ma na mapie. Ptaki nie zakładają tam gniazd, bo nie lubią śladów wojny.

III MECHANIZM

Ogień jest po to, żeby ostrzegał. I żeby bolało, jak wyjście przez krocze boli

wszystkie matki. Przenośne krematorium zamyka w sobie żywe zwierzę.

Oczy noszą ufność dziecka biorącego chleb. Przez cienkie szyby

urządzenia rozgrzany wzrok psa patrzy. To trwa długo, aż w końcu nastaje

pustka, jakby czyjaś niecierpliwa ręka gwałtownie zdusiła powietrze.

Niektórzy uważają, że ogień odsłania piękno ukryte pod skórą.

---

funeral house

Gwiazdy nocy przywodzą na myśl oczekiwanie Odysa na umarłych

Giorgios Seferis

Stary garncarz przerywa pracę. Wulkan Grimsvotn już się obudził.

Od tej chwili ludzie mylą zapachy. Ciało ma słodki aromat gliny,

a woń spermy jest zapachem lasu.

Stary garncarz wypala ostatni dzban. Jeśli to stanie się, gdy będzie

sam w domu, wypije słodki kompot i poczeka na resztę umarłych.

Choćby pracowników zieleni, którzy wiosną zawsze spulchniają

Ziemię. Ale tym razem będzie tylko piach. A piach nigdy nie rośnie.

Stary garncarz wychodzi ze swego nędznego mieszkania. Podcienia

drzew dają wypocząć dziecku, które ssie pierś. Za duże, żeby mu

wystarczyło. Mężczyzna przytula kobietę. Nawet najpiękniejsze

robią się stare. Pył wysusza im zmarszczki i przyprósza włosy.

Jest tyle końców świata, ile drobnych śmierci,

a każda ciemność to zapowiedź światła.

Beata Patrycja Klary, De-klaracje, Geny. Anty-geny. Memy; Biblioteka „Toposu”, Sopot 2012