Na temat pracy Polaków ciekawy felieton napisał w 1887 roku Bolesław Prus. Porównywał w nim trzy grupy narodowe. Każda miała wznieść odrębny budynek. Niemcy i Francuzi szybko wybrali kierowników i przystąpili do dzieła. Polacy zaś pobili się i rozbiegli, bo wszyscy chcieli być dyrektorami. I dopiero głód zmusił ich do pracy, ale wtedy budynki niemiecki i francuski miały już fundamenty. Polski system finansowy wyróżniał się tym, że dyrektorzy zarabiali dwukrotnie więcej i nic nie oszczędzano. Podczas wypoczynku Niemcy pili piwo, Francuzi sprowadzili sobie teatr, pili wino i zakąszali czekoladą. Natomiast polscy robotnicy poszli spać, a dyrektorzy wyprawili bal. Na drugi dzień jeden z dyrektorów francuskich wynalazł maszynę zastępującą pracę stu ludzi. Polscy dyrektorzy spali po balu do południa.
„Toteż w ciągu następnych dni zarobki Francuzów podwoiły się. Niemców prawie że się podwoiły, a Polaków zostały te same. W miesiąc zaś później gmach budowany przez Francuzów jaśniał pięknością, Niemców imponował siłą i niezgrabnością, a polski, ledwie zaczęty, począł się rozwalać. Pracujący bowiem, straciwszy chęć do roboty, wymyślali dyrektorom, a dyrektorzy, wiedząc, że na budownictwie już nic nie zyskają, utworzyli balet i postanowili objeżdżać Europę…”
Edmund Lewandowski – Charakter narodowy Polaków i innych.
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA
SA, Warszawa 2008 r. s. 197-198
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuje za odwiedziny i komentarze