Kometa Halleya pojawia się raz na 79 lat

I jeszcze jeden ze starszych, przykład mojej "prozy poetyckiej"

Narodziłaś się o porze dżdżu, gdy

nad Warszawą szalała Skandynawia, a korytarze

Uniwersytetu rozświetlały pierwsze jarzeniówki

Jesień 2003. Od nowa-  Marcin Orliński

 odkąd rozróżniam słowa od westchnień

pokątnie piszę o niej apokryfy

ostrzem migawki aparatu Zorka 5

kroiła przestrzeń na czarno- białe płaty

tkanka istnienia- przekonywała krytyków

wskazując palcami żyłki spinające całość

wieczorami w parkach płoszyła ekshibicjonistów

nagrywając ludzkie odgłosy, jak ornitolodzy ptaki

ze szpulowym Grundigiem i mikrofonem

niczym reporterka prowincjonalnej gazety

szukała tego co seriale nazywają życiem

w czasach dzieci- kwiatów nosiła się na czarno

modna wśród kawiarnianej bohemy, dekadentka

połowy stulecia, filozofując pod budką z piwem

potwierdzała pogłoski że duszą ją towarzystwa

lubiła kubańskie cygara, zwijane nocami

na udach studentek UW w suterenie na Śliskiej

włoskie wino na wiśniach i spirytusie

z podwarszawskich Włochów

w stanie wojennym była kobietą z obrazów Fridy 

o surowym spojrzeniu stalinowskiego prokuratora

przyciągana do ziemi mocniej niż inni, zgarbiona

traktowała ją twardo podeszwami ciężkich butów

honorowo oddawała krew, wierząc w ratunek

dla somalijskich dzieci, córeczki

o smutnej twarzy której nie mogła mieć

kanoniczny początek szaleństwa

odtąd zawsze nosiła ciemne okulary

poza nastolatką rodzącą w zapadłej stodole

nigdy nie zrobiła kolorowej fotografii

gwiazdy przepowiedziały jej śmierć z nudów

przestała więc czytać, aby wyostrzyć poznanie

odeszła od debat, słowa ważyła po aptekarsku

teraz zrzuca ostatnią skórę

choć nikt nie oczekuje prawdy

patrzy obiektywem na tysiące śpiących miast

nie podnoszą powiek najwyższych dachów

oczodołami okiennic śledząc drobne kradzieże

jak Antygona grzebie najbliższych

z wysokości dwunastego piętra