Cztery wiersze Macieja Bieszczada

O nocnych wędrówkach

Coraz mniej wierszy błąka się
i gubi w wierszu współczesnym.

Niewielki odstetek się jąka
jeszcze mniej zakłóca spokój.

O wiele więcej w nim spacerów
w dni wolne od pracy gdy po udanej
kolacji można swobodnie wrócić późno

zdjąć płaszcz w przedpokoju wziąć prysznic
i zasnąć. W literaturze nowego wieku
język ma być nagrodą nie przystoi mu milczeć
ćwiczy udoskonalone dykcje.

W zatrważającym tempie
maleje liczba wierszy.

Arvo Pärt. Lamentate

Jak długo tak stał oparty o poręcz w nieoświetlonym korytarzu
przed drzwiami obcego mieszkania?

Co go zatrzymało zbiegającego po schodach
spóźnionego przy tym na ważne spotkanie
od którego jak mniemał zależała
jego najbliższa przyszłość?

Dlaczego nie zauważył mijającej go sąsiadki?
Dlaczego upuścił płaszcz?

O czym myślał później na zatłoczonej ulicy
cały ukryty pod kopułą parasola
a zwłaszcza gdy siedział sam
w opustoszałym barze
nad zimną kawą?

Maciej Bieszczad, Elipsa, Mamiko, Nowa Ruda 2010 r.

Pejotl

Morze pochodzi pod sam próg.
Jest zima, ale to morze nigdy
nie zamarza. Lawa wlewa się
do izby. Mam w uszach miarowy

szum tego morza. Zagnieździł się
w nich jak rój. Lata to tum, to tam
jak może życie - chleb, którego się nie je,
wino, którego się nie pije, stół, przy którym
się nie siada, moje życie.

Ostatni łyk cierpkiego zmierzchu
i się wyswobodzę.
Mam w ustach krew zranionego morza.

Epsilon

Przekonanie że dwie proste równoległe
nie przetną się w jednym punkcie
jest w co wierzę niczym nieuzasadnione.
W oczach czapli światło letniego wieczoru
posiada barwę jakiej nie odkrył późny barok.
Linie życia prawie zawsze kończą się okręgiem
zanim dotrą do nieruchomego teraz.
Ostatecznie położą cię w tym samym pokoju
wzruszy cię dobrze ci znany krajobraz.
Piłka z dzieciństwa wysoko podrzucona do góry
sama się potoczy pod szpitalne łóżko.
Zacznij raczej od punktu poza spiralą.



Maciej Bieszczad, Okolice Gerazy, Mamiko, Nowa Ruda 2012 r.